Η Λευκάδα του δημοσιογράφου Ηλία Γεωργάκη

«Θυμάμαι, πηγαίναμε στο Κάστρο με τον “Μαγγελάνο”, τη βάρκα του Αργύρη και του Ντίνου του Μπαμπάρου. Με το μαϊστράλι να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας, να πετάει τα καπέλα. Με τις φθηνές σαγιονάρες ή συνήθως ξυπόλητοι και το μισοτρύπιο μαγιό. Με την αλμύρα να ξεραίνεται στο δέρμα. Και να σου φόρα για το μακροβούτι, για το ποιος θα κερδίσει. Και να τα καλαμπούρια και τα πειράγματα. Και τα απόβραδα με τις πυγολαμπίδες στην Κουζούντελη, στα καφενεία με τη σουμάδα και τα παξιμάδια. Βόλτα στο παζάρι και στον μόλο. Αχ αυτά τα παιδικά μας χρόνια. Τα παιδικά χρόνια που μας σημαδεύουν. Ολους». Οι εικόνες και τα συναισθήματα της ξενοιασιάς και της αθωότητας ξετυλίγουν το κουβάρι των αναμνήσεων στο βιβλίο του Ηλία Γεωργάκη «Η δική μου Λευκάδα» (εκδόσεις Faggoto Books). Μέσα σε 280 σελίδες χώρεσαν οι ήχοι και οι μυρωδιές των πρώτων ανέμελων χρόνων . «Οι μυρωδιές από το βρεγμένο χώμα στα Βαρδάνια. Και από τους γέρικους ευκάλυπτους. Από τη μούτελη στον μόλο και τα ληγμένα φύκια στο Ιβάρι. Οι διαφορετικές μυρωδιές. Οι αγαπημένες. Του μάραθου στο Κάστρο. Της ασετιλίνης στο πυροφάνι. Των μαντολάτων και της σουμάδας. Του χαλασμένου ξύλου στου “Πάπιου”. Της ξεραμένης αλμύρας στο δέρμα ένα αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Των λασπωμένων αυλακιών στου Πουλιού. Η μυρωδιά από το καμένο κερί στον Επιτάφιο, στον Αϊ-Νικόλα. Από το κυριακάτικο, μεσημεριανό τραπέζι, (με την κατσαρόλα να “χοροπηδάει” από ευχαρίστηση που ολοκλήρωσε το έργο της). Η μυρωδιά των περιβολιών την Πρωτομαγιά. Και του ξεροψημένου ψωμιού από τον φούρνο της Λιόνταινας και του Δειβέκη. Του πρώτου τετραδίου. Και της φθηνής κολόνιας μετά το εφηβικό ξύρισμα… Μια εποχή, μια ανάμνηση. Μια Λευκάδα. Και θυμόμαστε, γυρίζουμε πίσω στον χρόνο για να περάσουμε νοερώς όμορφα, να απολαύσουμε την ηδονή της ανάμνησης αφού η ζωή μας σήμερα έγινε αφόρητη, μοναχική, πληκτική, σημαδεμένη από την πρωτοφανή οικονομική κρίση, την κατάθλιψη, την ανασφάλεια, τον φθόνο και την υποκρισία» σημειώνει ο συγγραφέας.