Η μείωση της φορολογίας, χωρίς να κινδυνεύουν τα δημόσια έσοδα, η διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων, χωρίς να διαταράσσεται η κοινωνική δικαιοσύνη, μια δημόσια υγεία και μια δημόσια παιδεία αξιώσεων, μέσω γερών συμπράξεων με την ιδιωτική αγορά, αποτελούσαν πάντα – ως «συστάσεις» των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΟΟΣΑ – τη λύση για την πρόοδο στην Ελλάδα. Πρωτάρχισαν να διατυπώνονται οι προτάσεις αυτές το 2000. Πιο σταθερή μορφή έλαβαν μέσα στη Στρατηγική της Λισαβόνας το 2004 και τελικά έναν επιτακτικό χαρακτήρα μέσα στα Μνημόνια από το 2010 και έπειτα. Η τελεσφόρησή τους ωστόσο στο ελληνικό περιβάλλον υπήρξε αδύναμη και ημιτελής. Εύκολη η χρήση των επιθέτων αυτών. Ομως μια ημιτελής μεταρρύθμιση σε περίοδο κρίσης λειτουργεί η ίδια ως επιταχυντής και πολλαπλασιαστής της κρίσης αυτής. «Και ύστερα ήρθε ο κορωνοϊός».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή