Που ‘σαι Θανάση

Οταν ήμουν μικρή, εκεί στα δέκα – δώδεκα, λέγαμε ανέκδοτα με τον Μπόμπο. Οι μεγαλύτεροι έλεγαν ανέκδοτα με τον Τοτό. Και οι νεότεροι με τον Λάκη. Θέλω να πω ότι η κάθε γενιά έχει τα δικά της ονόματα – φετίχ, τα δικά της ονόματα – αναφορές. Για παράδειγμα, σε εκείνη την ηλικία, ονειρευόμουν ότι με έλεγαν Τερέζα (ίσως από το «Τερέζα, δεν γεννηθήκαμε αθώοι» το τραγούδι του Τόνι Πινέλι). Ακόμη μικρότερη, είχα μια φανταστική φίλη – ποιο παιδί δεν έχει; – που την έλεγαν Κορίνα (ίσως από την Κορίνα Τσοπέη). Ηταν η εποχή που οι Τούλες και οι Κούλες, οι Νίτσες και οι Λίτσες, έδιναν τη θέση τους στα ονόματα της διεθνούς εξωστρέφειας. Από τα αυτοκρατορικά Γιολάντα και Ναταλία έως τα μεσογειακά Ρομίνα και Πολίνα και τα αγγλοσαξονικά τύπου Ντέμη, Νταίζη, Ντένη, Ντέπυ. Σε μια τάξη θηλέων, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, δεν ήταν το ίδιο να σε λένε Πάμελα και το ίδιο Παναγιώτα (διότι το Πάμελα από το Παναγιώτα έβγαινε τότε).