«Εζησα ακραίες καταστάσεις που προκαλούσα εγώ»

Η περίοδος της καραντίνας ήταν δημιουργική για εσάς.

Εγραψα ένα παραμύθι με τίτλο «Το ανθρωπάκι» στο οποίο επιχειρώ να περιγράψω πώς μπορεί να συμβιώσει αρμονικά ο άνθρωπος με τη φύση. Το εμπνεύστηκα από τον Σωτήρη Τσιόδρα ο οποίος με τη στάση του και τον λόγο του έφερε στο προσκήνιο, το υπαρξιακό, το ανθρώπινο και την ποίηση. Η ιστορία έχει ως εξής: Οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί, δεν ακούγεται τίποτα πουθενά και έχουν λάβει τον λόγο τα φυτά. Η παπαρούνα, η μαργαρίτα, το ραδίκι, το αγιόκλημα. Υπάρχουν και τα δυο ζώα, η αρκούδα και ο λύκος, τα οποία ελέγχουν αν είναι όλα εντάξει στη φύση και αναρωτιούνται πού έχουν πάει οι άνθρωποι. Κάποια στιγμή ακούν ένα κλάμα και βρίσκουν ένα μωρό το οποίο έχει αφήσει μία μητέρα διότι δεν ήξερε τι να το κάνει. Το μεγαλώνουν τα φυτά και μέσα στην αφήγηση περνάει το μήνυμα ότι ο άνθρωπος σήκωσε πολύ ψηλά τον αμανέ, νόμιζε ότι είναι κάτι ξεχωριστό πάνω στη φύση καταστρέφοντάς την. Το τέλος του παραμυθιού είναι αισιόδοξο.