Ισως φταίνε τα φεγγάρια

Στην παρέα των διακοπών, ο νεαρότερος φίλος μας είναι 28 ετών. Ενα παιδί με γνώσεις, καλλιέργεια, ενδιαφέρον για την πολιτική αλλά και για τις Τέχνες, ενημερωμένο, σπουδασμένο, με τα μεταπτυχιακά του. Αλλά και με όλα αυτά που βασανίζουν τη γενιά του. Με τις αγωνίες του, τις ανασφάλειές του, τον αγώνα για την επαγγελματική του εξέλιξη, τις αβεβαιότητές του. Ο συμπαθής φίλος μας για ένα μόνο πράγμα είναι βέβαιος. Οτι, τον Ιούλιο του 1969, εκείνη η πρώτη προσσελήνωση του «Απόλλων 11» δεν έγινε ποτέ, όλα ήταν ένα καλοστημένο σόου των Αμερικανών. Προς επίρρωση της άποψής του, ανέφερε ένα – δύο «αδιάσειστα» τεκμήρια, κάτι για μια σημαία που κουνιόταν ενώ δεν θα έπρεπε – ή το αντίθετο, δεν θυμάμαι. Οταν του επεσήμανα ότι, για να στηθεί όλο αυτό το σόου, θα έπρεπε να συνεργήσουν πάρα πολλά άτομα, κάτι που θα έκανε πολύ εύθραυστο ένα τέτοιο μυστικό, μου είπε ότι υπήρχε και γι’ αυτό εξήγηση αλλά δεν τη θυμόταν. Και όταν του ρώτησα πώς τα είχε μάθει όλα αυτά, μου απάντησε: «Από ένα ντοκιμαντέρ».