Ο Αγάθωνας Ιακωβίδης, που πέθανε χθες από ανακοπή, ήταν ο τελευταίος ρεμπέτης. Μαζί του παίρνει μια μεγάλη πολιτιστική ενότητα της νεότερης Ελλάδας. Διακριτή και μοναδική, που τη γέννησαν και τη γιγάντωσαν οι ελληνικές συνθήκες. Λαϊκή, γεννημένη στο κοινωνικό περιθώριο και εκτός της κεντρικής σκηνής, ακόμα κι όταν την αγκάλιασε το σταρ σύστεμ. Οι ρεμπέτες ήταν ανεξάρτητοι, μοναδικοί, αντισυμβατικοί. Ο Μάνος Χατζιδάκις, στην περίφημη πρώιμη διάλεξή του για το ρεμπέτικο, τον Ιανουάριο του 1949, στο θέατρον της Αλίκης στην πλατεία Καρύτση, μιλούσε για «στοιβαγμένη ζωτικότητα και ωραιότητα συνάμα ενός λαού σαν του δικού μας, να ζητά διέξοδο, έκφραση, επαφή με τον έξω κόσμο […]. Η ζωτικότητα καίγεται, η ψυχικότητα αρρωσταίνει, η ωραιότητα παραμένει. Αυτό είναι το ρεμπέτικο. Κι από ‘δω πηγάζει η θεματολογία του».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή