Φαντασιώσεις πνιγμένες στον βυθό

Μετά την υπογραφή του ελληνοαιγυπτιακού συμφώνου ο νέος κύκλος διερευνητικών επαφών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας μοιάζει να τέλειωσε πριν αρχίσει. Οχι ότι αν άρχιζε θα άλλαζε κάτι. Αυτές οι επαφές διεκδικούν το βραβείο της πιο ατελέσφορης διπλωματικής διαδικασίας στη διεθνή διπλωματική ιστορία. Εχουν κλείσει περισσότερους από εξήντα γύρους και έχουν κρατήσει τόσα χρόνια ώστε στελέχη που είχαν ξεκινήσει στις δύο αντιπροσωπείες νέα έχουν πλέον πάρει σύνταξη, όπως, άλλωστε, είχαν πάρει για καιρό και οι ίδιες οι συνομιλίες μέχρι την πρόσφατη απόπειρα νεκρανάστασής τους. Ουδείς πιστεύει σε αυτή τη διαδικασία. Ακόμα κι αν τελικά ο Ερντογάν δεν τη σταματήσει δεν θα αποδώσει το παραμικρό. Οχι μόνον λόγω του βεβαρημένου ιστορικού της, αλλά κυρίως επειδή αυτά που απαιτούν οι Τούρκοι η Ελλάδα είναι αδιανόητο να τα δώσει, ενώ οι Τούρκοι δεν σταματάνε να επιχειρούν να τα επιβάλλουν. Από την εποχή που είχαν ξεκινήσει οι πρώτες τέτοιες επαφές μέχρι σήμερα ο κατάλογος των απαιτήσεων της Τουρκίας έχει πολλαπλασιαστεί και δεν σταματά να μεγαλώνει. Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει, ελληνική κυβέρνηση η οποία να μπορέσει να διαπραγματευθεί τέτοιου είδους απαιτήσεις εις βάρος της Ελλάδας όσο κι αν οι Τούρκοι πιστεύουν ότι μπορούν να εκβιάσουν κάτι τέτοιο.