Οφείλω να εξηγήσω σε όσους παρακολουθούν τη σκηνοθετική εποποιία στη χώρα μας μερικά γενικά, αλλά ουσιώδη θέματα που εξηγούν, συχνά καθοριστικά, την αξιολόγηση των σκηνοθετικών σχολών ή κανόνων στο δικό μας θέατρο που, εκ των πραγμάτων και της εθνικής μας μοίρας, είναι δάνειο και κεφάλαιο που οφείλουμε στην Ευρώπη, κυρίως, αργότερα και στην Αμερική, λόγω της μακρόχρονης, σχεδόν «αμαρτωλής» ενασχόλησης με το θέατρο και στο φανατικό Βυζάντιο και καπάκι στην οθωμανική κυριαρχία. Και τα δύο αυτά δημιούργησαν ένα πολιτισμικό κενό στην ιστορία της ευρωπαϊκής σκέψης και πράξης. Οταν η Ελλάδα μπαίνει στον χορό της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής παράδοσης, έχουν περάσει 200 και 100 χρόνια από τον Σαίξπηρ, τον Λόπε ντε Βέγκα, τον Γκόγκολ, τον Μολιέρο και τον Ρουτζάντε, για να αναφερθώ σε ακμαίες θεατρικές σχολές και αισθητικές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή