Εξωτερική πολιτική με συναίνεση ή με κόντρες;

Και με αφορμή τη συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου για την ΑΟΖ, ζήσαμε εκ νέου μια παλιά και διαχρονική παθογένεια. Τους υψηλούς τόνους από την αντιπολίτευση για τα εθνικά θέματα. Μια πολιτική συνήθεια που κρατάει χρόνια και αποτυπώνει κάτι από τον μικρόψυχο μα και ανεύθυνο τρόπο μας. Τα εθνικά θέματα, ή τα θέματα εξωτερικής πολιτικής βέβαια δεν σηκώνουν τέτοιο ύφος για πολλούς λόγους πέραν του αυτονόητου: πως είναι θέματα ευαίσθητα και ζητήματα που απαιτούν τις συγκλίσεις του πολιτικού σκηνικού αφού μιλάμε για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, είναι ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης και του διπλωματικού σώματος, είναι όμως και συχνά το αποτέλεσμα συναινέσεων και κοινής συνισταμένης της πλειονότητας των πολιτικών δυνάμεων. Και έτσι πρέπει. Στο σημερινό μας διαξιφισμό, ρωτάμε: είναι πεδίο αντιπαράθεσης η Διπλωματία, ή δεν προσφέρεται για… διαξιφισμούς;