Η αποξένωση της συμφοράς

Οσο και αν δικαιολογεί και καταλαβαίνει κανείς το γεγονός μια μεγάλη συμφορά να κάνει τον άνθρωπο που την υφίσταται να μην μπορεί να δει πάρα μόνο το προσωπικό του δράμα, είναι αδύνατον να μη μελαγχολήσεις διαπιστώνοντας κάτι που το ξέρουμε όλοι βαθιά μέσα μας: ότι ο κόσμος υπάρχει και γίνεται αντιληπτός την κάθε στιγμή ανάλογα με το πώς αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι, αν δηλαδή είμαστε ευτυχείς ή δυστυχείς, υγιείς ή άρρωστοι, χαρούμενοι ή μελαγχολικοί, με χρήματα ή άφραγκοι. Οσο μεγαλύτερη μάλιστα η συμφορά, ακόμη κι αν οι άλλοι συμβαίνει να βασανίζονται μέσα στην ίδια με μας συνθήκη, σχεδόν εξαφανίζονται, ενώ ο κόσμος τη στιγμή ακριβώς που θα έπρεπε η εικόνα του να γίνεται άκρως διαυγής για τη συνείδησή μας, να αγγίζει σχεδόν τα όρια της ακαταληψίας.