Τα δύο πρόσωπα του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Υπήρχαν πάντοτε δύο Χριστιανόπουλοι στην ίδια μυθολογία. Ο πρώτος ανήκε στη σύγχρονη ποίηση και ζωή της Θεσσαλονίκης. Ακόμη και για έναν φοιτητή που μάθαινε την πόλη του στη δεκαετία του 1990 η ψηλόλιγνη φιγούρα με την καμπαρντίνα που περπατούσε κοντά στη Ρωμαϊκή Αγορά βαδίζοντας προς την Ανω Πόλη ήταν από τις πλέον αναγνωρίσιμες σε μια εποχή που το αθηναϊκό κέντρο ήταν εξίσου ιερό και μιαρό (και η Πολιτιστική Πρωτεύουσα 1997 το μεγάλο άλλοθι). Πολλά χρόνια πριν υποκύψει στις περιπέτειες της ασθένειας και της άνοιας – μετά το 2015 – παρέμενε ο «ποιητής της πόλης», όπως απαιτούσε ένα από τα κλισέ που εξυπηρετούσε τις δημοσιογραφικές – και όχι μόνο – ανάγκες. Είχε εκδώσει ήδη από τη δεκαετία του 1950, εκτός άλλων, τις συλλογές «Εποχή των ισχνών αγελάδων» (1950), «Ξένα γόνατα» (1957), «Ανυπεράσπιστος καημός» (1960), «Το κορμί και το μεράκι» (1970), «Ιστορίες του γλυκού νερού» (1980), «Το αιώνιο παράπονο» (1981). Ποίηση που δεν έκρυβε τις οφειλές της στο μακρινό καβαφικό πόλο και διεκδικούσε τη δική της ελευθερία μέσα στο πνιγηρό επαρχιακό ήθος (για αρκετούς μελετητές αυτό θα καταλήξει και βραχνάς για τον ίδιο τον Χριστιανόπουλο).