Θα ήταν εξωπραγματικό, για τα ελληνικά δεδομένα, να φαντάζεται κανείς πως τα εθνικά θέματα μπορούν να λείπουν από το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Υπάρχει όμως πάντα ο σωστός χρόνος και ο τρόπος που η αντιπολίτευση μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να πλήξει την κυβέρνηση. Σίγουρα, όταν ένα τουρκικό ερευνητικό πλοίο βρίσκεται εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι στιγμές δεν ενδείκνυνται για μικροπολιτική. Τώρα είναι η ώρα της εθνικής ομοψυχίας.

Οσοι έχουν περάσει από θέσεις ευθύνης το γνωρίζουν καλά: υπάρχουν ημέρες που η αντιπολίτευση κρίνεται από τη σιωπή της. Η αντιπολιτευτική υπευθυνότητα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στις φωνές. Οι κορόνες είναι ο εύκολος δρόμος, όμως σ’ αυτή τη φάση δεν αρμόζουν στον δημόσιο διάλογο. Οι συζητήσεις για τις διαρροές και οι επικριτικές δηλώσεις για μια κρίση σε εξέλιξη, έτσι κι αλλιώς, λίγη σημασία έχουν μπροστά στα γεγονότα, ακόμα κι αν προέρχονται από έναν πρώην πρωθυπουργό. Η κριτική στην κυβέρνηση για τη διαχείριση μιας κρίσιμης κατάστασης σε διπλωματικό και αμυντικό επίπεδο δεν «μπαγιατεύει». Αυτή είναι, άλλωστε, η γοητεία της δημοκρατίας.

Δεν υπάρχει πιο πατριωτική στάση από το αρραγές εθνικό μέτωπο. Αποτελεί ατού για τη χώρα, αυξάνει την ισχύ της και τη διαπραγματευτική της ικανότητα, τόσο απέναντι στην Τουρκία όσο και απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους. Γι’ αυτό όλες οι πλευρές πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η εικόνα ενότητας είναι μόνο ως έναν βαθμό έργο της αντιπολίτευσης. Τον πρώτο ρόλο τον έχει πάντα η κυβέρνηση. Δική της αρμοδιότητα είναι να παρέχει την απαραίτητη ενημέρωση, να κρατά τους διαύλους ανοιχτούς, ακόμα κι όταν συναντά απροθυμία. Κάποια στιγμή αυτούς τους διαύλους θα τους χρειαστεί.