«Παράξενο το γράμμα μου θα σου φανεί. Σε λίγο βγαίνω στη σκηνή»

Είναι ίσως από τις πιο συγκινητικές «στιγμές» της ποίησης, του θεάτρου αλλά και της δημοσιογραφίας, η δημοσίευση ποιημάτων που έχουν γράψει έλληνες ηθοποιοί. Μπορεί να μην είναι εξαιρετικά μεγάλος ο αριθμός τους και μία ανθολογία με τρία ποιήματα του καθενός τους να μην ξεπερνούσε τις εξήντα – εβδομήντα σελίδες, αλλά δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Στον βαθμό της δειγματοληπτικής εκπροσώπησής τους αυτό που γίνεται αισθητό είναι ο σχεδόν αιφνιδιαστικός ηθικός τους προβληματισμός σε σχέση με την εικόνα που διατηρεί κανείς για τους ίδιους χάρις στο θέατρο ή τον κινηματογράφο. Τι σχέση μπορεί να έχει ο τεραστίου υποκριτικού εκτοπίσματος Αιμίλιος Βεάκης με τον άνθρωπο που γράφει το ποίημα «Της ταβέρνας» ή η επαναστατημένη ποιητικά και ανθρώπινα Κατερίνα Γώγου με το χαριτωμένο «μουτράκι» της ταινίας «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»; Να μία ακόμα περίτρανη μαρτυρία πως κάθε άνθρωπος είναι κάτι άλλο σε σχέση με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε και τον συνειδητοποιούμε και όσο και αν η σύνολη ως τη στιγμή αυτή θητεία στο θέατρο του Δημήτρη Τάρλοου κάνει το ποίημά του φυσικό απότοκο αυτής της θητείας, ποιος δε μένει έκπληκτος μπροστά στο απολύτως αισθηματολογικής υφής ποίημα του Δημήτρη Χορν; Βέβαια μπορεί να είναι πολύ περισσότεροι οι ηθοποιοί που έχουν γράψει ποιήματα αν τους συγκρίνει κανείς με τον αριθμό των ηθοποιών που έχουν δημοσιεύσει σε ένα περιοδικό ή σε βιβλίο ποιήματά τους, όμως όσο δύσκολο είναι να εντοπίσει κανείς οτιδήποτε έχει γίνει ήδη γνωστό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι απολύτως ακατόρθωτο ακόμα και να φανταστεί την ύπαρξη χειρογράφων που παρέμειναν σε έναν φάκελο ή σε ένα συρτάρι.