Τα στοιχεία είναι εδώ, αμείλικτα, συντριπτικά, αδιαμφισβήτητα. Τριψήφια κρούσματα κάθε μέρα, με τα αρνητικά ρεκόρ να σπάνε το ένα μετά το άλλο και τον μέσο όρο ηλικίας να έχει μειωθεί στα 36 χρόνια. Τριπλασιασμός των διασωληνωμένων μέσα σε δύο εβδομάδες. Εκρηξη κρουσμάτων σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Αύξηση των θανάτων.

Σαφής είναι και ο τρόπος της διασποράς. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι φορείς είναι νέοι που έχουν προσβληθεί στις διακοπές τους ή σε γλέντια και είναι είτε προσυμπτωματικοί είτε ασυμπτωματικοί. Στο γηροκομείο του Ασβεστοχωρίου, δεκάδες ηλικιωμένοι μολύνθηκαν από νέο που είχε πάει σε συναυλία.

Δύο είναι οι τρόποι που μπορούμε να αντιδράσουμε. Ο ένας είναι να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Να κυκλοφορούμε χωρίς μάσκα, να πηγαίνουμε αμέριμνοι σε μέρη με πολυκοσμία, να λέμε στον εαυτό μας, στις οικογένειές μας και στους φίλους μας ότι όλα αυτά είναι υπερβολές των μέσων ενημέρωσης, παιχνίδια της βιομηχανίας, τεχνάσματα των κυβερνήσεων για να μας ελέγχουν.

Ο άλλος είναι να λάβουμε μέτρα, αυστηρά μέτρα, υποχρεωτικά μέτρα, οριζόντια αν χρειαστεί μέτρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Μέτρα προστασίας του εαυτού μας και των άλλων, κυρίως των ευπαθών, των ευάλωτων και των ηλικιωμένων. Μέτρα που έχουν εξηγηθεί διεξοδικά, όπως αποδεικνύεται όμως αυτό δεν φτάνει, πρέπει να αναλύονται καθημερινά, πειστικά, εξαντλητικά. Κι όπου δεν πίπτει λόγος να πίπτει ράβδος.

Στην πρώτη φάση της πανδημίας, η Ελλάδα ήταν παγκόσμιο παράδειγμα. Και τώρα τείνει να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα φτάσουμε σύντομα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν αποτελεί επιλογή. Η αδιαφορία είναι καταστροφική. Μέχρι να υπάρξει το εμβόλιο, ένα εμβόλιο δοκιμασμένο, ασφαλές, αξιόπιστο και αποτελεσματικό, πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή μας έχει αλλάξει. Και ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να μεταδώσει το κακό.