Το λιμάνι φεύγει

Οι γονείς μου, αμέσως μετά τον γάμο τους, μπήκαν σε μια πόστα (αργό τρένο με ξύλινους πάγκους) κι έκαναν το εικοσιτετράωρο ταξίδι Καλαμάτα – Θεσσαλονίκη για να δουν την Εκθεση. Κατά μια ευρεία έννοια, γεννήθηκα κι εγώ στη Σαλονίκη αλλά τους ποιητές της δεν πρόλαβα να δω. Τους είδα πολύ αργότερα και συνεχίζω να τους βλέπω, παιδί όμως έβλεπα μόνον φωτογραφίες ασπρόμαυρες από σουλάτσα στην προκυμαία, έναν ανατολίτικο πύργο σαν μιναρέ και σε πρώτο πλάνο κάτι ολόλευκα χαμόγελα σαν κι αυτά που φυλάμε μόνον για τον φακό. Σ’αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκα και μάλλον το ένστικτό μου δεν με γέλασε.