Τσακλόγλου Vs Μπίστη

Είχε δέσει κι είχε βγάλει ήδη μια φορά τη γραβάτα. Είχε ανεβεί στο σκάφος και είχε απομακρύνει από το καράβι τον «συγκυβερνήτη». Είχε διανείμει τη Συμφωνία των Πρεσπών σαν φέιγ βολάν μονοθεματικής κυβέρνησης, που επιτέλους τα κατάφερε προς το τέλος της τετραετίας της. Σ’ εκείνο το σημείο ο ηγέτης ήταν έτοιμος για το μεγάλο άλμα προς τα μπρος. Με το σεπτό σώμα του ηθικού πλεονεκτήματος ανά χείρας θα καλούσε το γενικό σάλπισμα προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το αφήγημα για τη ριζοσπαστική Αριστερά ίσως και να είχε κουράσει, οπότε επιβαλλόταν η αλλαγή πλεύσης. Είχαν ήδη κάνει την ανάγκη φιλοτιμία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, κέρδισαν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, δεν «γνώριζαν επαρκώς τους συσχετισμούς μέσα στην Ευρώπη» και άλλα ετοιμοφόρετα τσιτάτα που στέλνουν τους αναγνώστες μία ώρα νωρίτερα στο δωμάτιο πανικού. Κι ύστερα, κι ύστερα; Υστερα θα ερχόταν η στροφή προς τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Κάποιοι το λένε Κέντρο, αλλά στα δικά τους μέρη ξορκίζουν τέτοιες λέξεις διά τον φόβο των αριστεριστών. Η μάχη στα κεντρώα αλώνια θα δινόταν με τις συμμαχίες που υποδεικνύει – να δεις πώς το λένε; – η «προσαρμογή στους νέους σκοπούς». Την καινούργια σταυροφορία ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας με σειρά εμφανίσεως μία μεταγραφή από το Ποτάμι – ο Σπύρος Δανέλλης -, μία από τη ΔΗΜΑΡ – ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος – και οι παλιές δόξες του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ραγκούσης, Νίκος Μπίστης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Στέφανος Τζουμάκας, Λούκα Κατσέλη.