Κώστας Μπάκας

Οι έλληνες σκηνοθέτες του θεάτρου έχουν δύο αφετηρίες. Μετάβαση στη σκηνοθεσία ύστερα από καριέρα στην υποκριτική και σπουδές ή είσοδος απευθείας στον στίβο της σκηνοθεσίας. Ανάλογα με την προέλευση είναι και ο τρόπος και το ύφος της σκηνοθεσίας. Βεβαίως, ούτε η μία, ούτε η άλλη αφετηρία εξασφαλίζει μιαν επιτυχή πορεία στη σκηνοθετική εποποιία. Οπως όλες οι τέχνες, και η σκηνοθεσία του θεάτρου ανήκει ή αποδέχεται ή, σπάνια, ιδρύει νέα σχολή αισθητικής προσέγγισης της θεατρικής πράξης. Υπάρχουν οι σκηνοθέτες που αισθάνονται ως πρακτική επί σκηνής δικαίωση του συγγραφέα, άρα τον υπηρετούν ταπεινά και όσο το δυνατόν σωστά και υπάρχουν και οι σκηνοθέτες (και δεν είναι οι λίγοι) που θεωρούν το κείμενο του συγγραφέα ως αφετηρία, ευκαιρία να προβάλουν την προσωπική τους άποψη και να «καθηλώσουν» και τον συγγραφέα και το κείμενο. Και οι δύο σχολές έχουν παταγώδεις αποτυχίες και τρικούβερτες επιτυχίες.