Το χάσμα στον OHE διευρύνεται

Εργάστηκα στον ΟΗΕ επί μία δεκαετία. Τον Αύγουστο του 2003 επέζησα βομβιστικής επίθεσης στα γραφεία του ΟΗΕ στη Βαγδάτη, από την οποία σκοτώθηκαν 22 συνάδελφοί μου – μεταξύ αυτών και ο σύζυγός μου Σέρχιο Βιέιρα ντε Μέλο. Στη διάρκεια της καριέρας μου είδα τον ΟΗΕ στα καλύτερά του: την ανεξαρτησία μιας χώρας – στο Τιμόρ το 1999. Και στα χειρότερά του – στο Ιράκ το 2003. Καθώς ο Οργανισμός συμπληρώνει 75 χρόνια, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτά. Ο Οργανισμός υπάρχει για να σώζει τον κόσμο από τον πόλεμο και από την επεκτατική άσκηση εξουσίας; Ή λειτουργεί για να διατηρεί την εξουσία των λίγων ιδρυτικών μελών, που επικαλούνται τη Δικαιοσύνη μόνο όταν θίγονται τα στενά τους συμφέροντα; Το χάσμα μεταξύ ρητορικής και δράσης συνεχίζει να διευρύνεται. Ακούμε πως οι μεγάλες δυνάμεις επιλέγουν ειδικούς απεσταλμένους χωρίς να τους δίνουν ανεξαρτησία ή πως ο γενικός γραμματέας αφήνει ισχυρές κυβερνήσεις εκτός της λίστας που καταρτίζει για τις χώρες που παραβιάζουν τα όσα προβλέπονται για τα παιδιά σε εμπόλεμες περιοχές.