«Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται / εξέχασαν […]. / Το μόνο που τους έμενε προγονικό / ήταν μια ελληνική γιορτή […]. / Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής / […] τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε, / που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι. / Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους. / Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Ελληνες […]· / και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν, / να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά / βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ’ τον Ελληνισμό».       Κ.Π. Καβάφη, «Ποσειδωνιάται»

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή