Το έλεγε και άλλαζε το χρώμα της φωνής του. Οχι τώρα, στα δύσκολα τελευταία χρόνια που εκείνη η καταραμένη αρρώστια πολιορκούσε τα καρέ του. Ούτε φυσικά στους τελευταίους μήνες που δυστυχώς όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους μέχρι τη χθεσινή θλιβερή επιβεβαίωση. Εκείνος ο παράξενος κόμπος δενόταν στον λαιμό του δεκαετίες ολόκληρες. Η ίδια συγκίνηση. Το ίδιο ρίγος. Την ίδια στιγμή. Οταν ξεστόμιζε πως «Είμαι ευγνώμων που έγινα Ολυμπιακός». Ποιος ξέρει, ίσως να ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή. Από τα γεννοφάσκια του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή