Η θεωρία της «υπόγειας επικοινωνίας» έρχεται πάντα στην ώρα της, κάθε φορά που ένα κόμμα βρίσκεται σε αναταραχή. Η κατηγορία δεν διατυπώνεται ποτέ ευθέως, αλλά πάντα έρχεται στην επιφάνεια: όταν τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν, τότε οι εσωκομματικές διαφωνίες σταματούν να είναι αθώα πολιτικές. Οσο πιο πολύ «ψηλώνει» ή όσο πιο πολύ ακούγεται, ο εσωκομματικός αντίπαλος κερδίζει περίπου τον χαρακτηρισμό του προδότη – «για δικούς του λόγους» (για να κερδίσει, δηλαδή, τον έλεγχο του κόμματος) έχει επιλέξει να συμμαχήσει με τον εχθρό. Η ελληνική πολιτική ιστορία αποδεικνύει, βέβαια, πως πολύ συχνά οι «υπόγειες επικοινωνίες» δεν είναι απλά ένας φόβος που γιγαντώνεται. Στην καλύτερη, υποδηλώνουν έξη στις θεωρίες συνωμοσίας. Στη χειρότερη, αναδεικνύουν την προσπάθεια επιβολής στον κομματικό μηχανισμό με κάθε μέσο: όταν η αντίπαλη φωνή έχει λεκιαστεί καταλλήλως, μικραίνει η επιρροή της. Πολλές φορές, αναγκάζεται ακόμα και να ακολουθήσει τον δρόμο της εξόδου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή