Αμάρτησα για το παιδί μου

Σκληρότερο συνδικάτο απ’ αυτό των γονέων δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Το αντιμετωπίζαμε ιδιωτικά, και να τώρα που τα ‘φερε η κατάρα να το βρούμε μπροστά μας και δημόσια. Η διασπορά του ιού που τη διευκολύνουν, καταπώς φαίνεται, νεαροί ξένοιαστοι ξεροψημένοι χαροκόποι, δεν βλέπω να άλλαξε στο παραμικρό τον εσωτερικό κανονισμό των οίκων. Η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, με νταχντιρντί και παροχές από κονδύλια που δεν υπάρχουν. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Δεν θα περίμενα από μια χώρα που ο γενικός δείκτης ανεργίας τρεμοπαίζει εκεί γύρω στο 18%, οι τριανταπεντάρηδες να κάνουν μόνοι τους τα κουμάντα τους έχοντας εγκαταλείψει εγκαίρως το παιδικό δωμάτιο με το αρκουδάκι. Αν όμως ήθελε στ’ αλήθεια να κάνει δουλίτσα ο κύριος Πατούλης, αντί για δειγματοληπτικά τεστ στα λιμάνια, θα έπρεπε να ρωτάει τα σακίδια πλάτης που βγαίνουν από τον καταπέλτη αν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Εκεί φαίνονται όλα. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι οι περισσότεροι θα απορήσουν «ναι, ισχύει, γιατί ρωτάς;» και οι υπόλοιποι θα μπήξουν τα κλάματα.