Υπάρχει, και το ακούμε συχνά, ένα έξοχο τραγούδι του Γιάννη Σπανού που τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού σε στίχους του μακαρίτη Γιάννη Καλαμίτση: «Ανθρωποι μονάχοι». Μέσα σε τρία λεπτά και τρεις στιχουργικές ενότητες όλη η μοναξιά, η ερημιά, η, όπως έλεγε η γιαγιά μου, ρημαϊλα των συνανθρώπων μας που ζουν μόνοι, άρρωστοι συχνά, εγκαταλελειμμένοι, που τους βρίσκει συχνότατα ο περαστικός σε αυλές παλιών, αθηναϊκών σπιτιών να περιμένουν ένα πιάτο φαγητό και μια κόρα ψωμί, άντε και μια κούπα γάλα ή τσάι ή καφέ. Ανθρωποι ανέστιοι, τρόφιμοι σε τέτοιες φιλανθρωπικές εστίες και, όχι σπάνια, φιλοξενούμενοι σε νυχτερινά άσυλα, τρεις και τέσσερις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ένα πάπλωμα που ζέχνει.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ