Υπάρχει, και το ακούμε συχνά, ένα έξοχο τραγούδι του Γιάννη Σπανού που τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού σε στίχους του μακαρίτη Γιάννη Καλαμίτση: «Ανθρωποι μονάχοι». Μέσα σε τρία λεπτά και τρεις στιχουργικές ενότητες όλη η μοναξιά, η ερημιά, η, όπως έλεγε η γιαγιά μου, ρημαϊλα των συνανθρώπων μας που ζουν μόνοι, άρρωστοι συχνά, εγκαταλελειμμένοι, που τους βρίσκει συχνότατα ο περαστικός σε αυλές παλιών, αθηναϊκών σπιτιών να περιμένουν ένα πιάτο φαγητό και μια κόρα ψωμί, άντε και μια κούπα γάλα ή τσάι ή καφέ. Ανθρωποι ανέστιοι, τρόφιμοι σε τέτοιες φιλανθρωπικές εστίες και, όχι σπάνια, φιλοξενούμενοι σε νυχτερινά άσυλα, τρεις και τέσσερις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ένα πάπλωμα που ζέχνει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή