Οσο ο πλανήτης ασχολείται με τον κορωνοϊό, το αποτύπωμα της κλιματικής αλλαγής βαθαίνει όλο και περισσότερο. Ακόμα και οι λέξεις, εν μέσω πανδημίας, ακούγονται σαν μακρινός, αόρατος κίνδυνος. Δεν χρειάστηκε, όμως, παρά μια ισχυρή καταιγίδα στην Εύβοια για να θρηνήσουμε θύματα. Ακόμα και η χθεσινή νεροποντή στη Χαλκιδική πλημμύρισε δρόμους και αυλές. Κι όμως, υπάρχουν ακόμα πολιτικοί σε όλον τον κόσμο, σε ανώτατες θέσεις, που παρά τις επιστημονικές μελέτες αμφισβητούν την ύπαρξη της κλιματικής αλλαγής.

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από την πρώτη απεργία σε σχολείο για το κλίμα, από τότε που η Γκρέτα Τούνμπεργκ έδωσε νέα φωνή στο οικολογικό κίνημα. Εχουν γίνει πολλά βήματα μπροστά. Η Ευρώπη κατάφερε να πιάσει κάποιους από τους στόχους που είχε θέσει για το 2020: μείωσε τις εκπομπές αερίων κατά 23%, αύξησε το μερίδιο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κατά 20% και βελτίωσε σημαντικά την ενεργειακή της απόδοση. Καθώς οι μαθητές ξεσηκώνονταν υπέρ του κλίματος, αυξήθηκαν και οι πρωτοβουλίες για κατάργηση των πλαστικών μιας χρήσης, μείωση του διοξειδίου του άνθρακα από τις μεταφορές και καθιέρωση δεσμευτικής νομοθεσίας για τη διαχείριση και ανακύκλωση αποβλήτων.

Χρειάζονται περισσότερα. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που η νέα γενιά επέλεξε τον αγώνα που θα δώσει. Οι ηγεσίες των πιο αναπτυγμένων χωρών, αυτών που έχουν το βασικό μερίδιο ευθύνης για τις εκπομπές των αερίων, έχουν ακόμα χρόνο μέχρι το ορόσημο του 2030 για να αναπτύξουν μια πιο «πράσινη» στρατηγική. Τα ολικά λοκντάουν που τόσο έβλαψαν την οικονομία πρόσφεραν παραδόξως πολύτιμη βοήθεια στο περιβάλλον, καθαρίζοντας την παγκόσμια ατμόσφαιρα. Δεν κατάφεραν ωστόσο να αντιστρέψουν τη ζημιά που έχει γίνει. Ζημιά που απαιτεί τολμηρές κινήσεις, πιο τολμηρές από όσες έχουν γίνει έως σήμερα, για να μην οδηγήσει σε αναπόφευκτη οικολογική καταστροφή.