Ευρωπαϊκή καγκελαρία

Τη θερμή νύχτα της 31ης Ιανουαρίου 1996, κατά την οποία άνοιξε ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, βάζοντας πλέον – μέσω Ιμίων – στον φάκελο των τουρκικών απαιτήσεων και τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, ήταν ο Μπιλ Κλίντον που ξύπνησε για μια παρέμβαση πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη. Τα τηλέφωνα στον Λευκό Οίκο είχαν πάρει φωτιά στα άγρια χαράματα, με τον τότε αμερικανό πρόεδρο, που είχε ήδη ξεκινήσει την καμπάνια της επανεκλογής του, να μην αντιλαμβάνεται απόλυτα για ποιο λόγο μια ακατοίκητη βραχονησίδα θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για πολεμική σύγκρουση δύο συμμάχων στο ΝΑΤΟ. Η δύναμη πυρός που είχε συγκεντρωθεί πέριξ των Ιμίων ήταν πρωτοφανής και οι διαθέσεις άγριες. Τις πυρετώδεις μεταμεσονύκτιες διαβουλεύσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές του Αιγαίου είχε αναλάβει το Νο 2 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που διαχειριζόταν εκείνη την περίοδο σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τα ελληνοτουρκικά. Η πυροσβεστική πρόταση Χόλμπρουκ – «No ships, no troops, no flags» («Οχι πλοία, όχι στρατιώτες, όχι σημαίες») – έσβησε τη φωτιά και ο ξενυχτισμένος Κώστας Σημίτης έκρινε αναγκαίο να ευχαριστήσει το ίδιο πρωί την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η εσωτερική πολιτική σύγκρουση γι’ αυτό το ευχαριστήριο μήνυμα ήταν αναμενόμενη, έστω κι αν όλο το εγχώριο πολιτικό προσωπικό εκινείτο με τη βεβαιότητα ότι μόνον η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να παρέμβει για εκτόνωση της μεγάλης έντασης.