Εχουμε περάσει εδώ και αρκετά χρόνια, τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, στην εποχή που, σε μία καινούργια μου μελέτη, ορίζω ως «νεομεσαιωνικό μετακαπιταλισμό». Δομές σκέψης και σύλληψης, διαχείρισης και παρουσίασης της πραγματικότητας που συνηθίζεται να συνδέουμε με τους λεγόμενους σκοτεινούς μέσους χρόνους αναδύονται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη από τη νάρκη στην οποία εδώ και δύο αιώνες περίπου τις είχε υποβάλει ο θετικισμός του 19ου αιώνα και η λίγο-πολύ σύγχρονή του βιομηχανική επανάσταση και τα ιδεολογικά συμπαρομαρτούντα της. Ο γάλλος μεσαιωνολόγος Ζακ Λε Γκοφ, αντιτιθέμενος σε καθεστηκυίες περιοδοποιήσεις, ισχυριζόταν ότι θα έπρεπε να μιλάμε για έναν «μακρύ μεσαίωνα» που, ξεκινώντας από την ύστερη αρχαιότητα, εξέλιπε με τη βιομηχανική επανάσταση τον 19ον αιώνα. Η λάμψη του διαφωτισμού και η αίγλη της επιστημονικής σκέψης διέλυσε τους σκοταδισμούς του παρελθόντος – αυτό ήταν το κυρίαρχο αφήγημα που είχε διαμορφώσει το φαντασιακό των λεγόμενων δυτικών κοινωνιών για δεκαετίες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή