Τα σπίτια της οργής

Ενα άλλο πράγμα που πάθαμε τους τελευταίους μήνες, είναι ότι παραγνωριστήκαμε με το σπίτι μας. Δεν νομίζω ότι χτίστηκε με τέτοιες προδιαγραφές. Να το κατοικούμε ανελέητα χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να μας πετάξει έξω, να αυτοσυγκεντρωθεί, να ηρεμήσει για λίγο, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να μας αντέξει. Περπατάω κι ακούω το πάτωμα κριτς κριτς να δυσφορεί στο κάθε μου βήμα. Μέχρι και τα κάδρα μού έχουν γυρίσει την πλάτη, δεν επιθυμούν άλλα βλέμματα, λένε. Ο φακός του οφθαλμού μου κλείνει για τα μακρινά πλάνα και εθίζεται στα πολύ κοντινά. Βλέπω την σκόνη εν τω γεννάσθαι, εκεί που παλιά δεν έβλεπα τίποτα. Διαισθάνομαι το φύλλο να ξεκολλάει από το φυτό πριν καν ξεκολλήσει, και μ’ ένα πλονζόν το προλαβαίνω στα μισά της διαδρομής, πριν να πέσει στα πλακάκια του μπαλκονιού και πάρει την άγουσα προς το σιφόνι. Σιφόνι! Να μια λέξη που δεν μου είχε χρειαστεί ποτέ μέχρι σήμερα!