Εύης Γαβριηλίδης

Το θέατρό μας, με ένα τεράστιο κενό, περίπου εκατό και πάνω χρόνων, λόγω της οθωμανικής καραντίνας στο θέατρο για λόγους θρησκευτικούς, αλλά και, συνάμα, λόγω της επιρροής της Παλαιάς Διαθήκης στο Βυζάντιο, που είχε απαγορεύει το θέατρο («ου ποιήσεις είδωλον και του παντός ομοίωμα»), καθυστέρησε να μπει και να ακολουθήσει την εξέλιξη του θεάτρου που στη Δύση, μόνο για λίγους αιώνες, με την επέλαση των βαρβάρων, απομακρύνθηκε από την παρακαταθήκη Αρχαίας Ελλάδος και Ρώμης. Ετσι το θέατρο ήρθε στην Ελλάδα με δύο διόδους: στις περιοχές που υπήρξαν για αιώνες, μετά την Αλωση, ελληνικές παροικίες (κυρίως στα Βαλκάνια και στην Αυστρία) και, μετά την απελευθέρωση, με θιάσους, κυρίως μουσικούς και όπερας, που καλούσαν οι Βαυαροί και μερικές ομάδες ελλήνων θεατρίνων που είχαν θιάσους (ημιερασιτεχνικούς, ημιεπαγγελματικούς) στις παροικίες.