Δύο από τις πολλές και μεγάλες παθογένειες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι, αφενός μεν, δεν αντιλαμβάνεται την τεράστια γεωπολιτική ασυμμετρία που έχει προκύψει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αφετέρου δε ότι υπερεκτιμά τις δυνατότητες παρέμβασης διαφόρων διεθνών δρώντων. Ομως, ο κόσμος περνάει με ταχείς ρυθμούς από ένα ολιγαρχικό σε ένα πιο πληθωριστικό διεθνές σύστημα, με πολλές δυνάμεις να κονταροχτυπιούνται για μια προνομιακή θέση στην παγκόσμια σκακιέρα. Και η πιο φιλόδοξη εξ αυτών είναι η Τουρκία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή