Οταν, σε διπλανά κελιά με τον Μανώλη Γλέζο, ο Λεωνίδας Κύρκος περίμενε την εκτέλεσή του, κάθε μέρα σφύριζε για να καταλάβουν οι άλλοι κρατούμενοι πως οι μελλοθάνατοι είναι ακόμα ζωντανοί. Κι επειδή ήταν ο Κύρκος, δεν σφύριζε ένα οποιοδήποτε τραγούδι. Σφύριζε τον ρυθμό που θα τον καθόριζε πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή του: την Ενάτη του Μπετόβεν, την «Ωδή στη χαρά».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή