Μακροβούτια στο Αιγαίο

Μια εικόνα πολυγλωσσίας είχε καταγραφεί στην Κουμουνδούρου από την ανακοίνωση ακόμη της συμφωνίας με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση τμηματικής ΑΟΖ. Ο επί των Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος είχε προτάξει το «παρών» ως λύση που θα ισορροπούσε ανάμεσα στην ανάγκη να διαχωρίσει το κόμμα τη θέση του και στη μη απόρριψη της συμφωνίας. Καλπαδάκης και Σία Αναγνωστοπούλου, που επίσης έχουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της ατζέντας Τσίπρα για τα εθνικά, συνηγορούσαν. Οι 53+ αναζητούσαν ενιαία γραμμή, ενώ οι «γεφυροποιοί» (Βαλντέν, Μπίστης κ.ά.) τάσσονταν υπέρ μιας θετικότερης στάσης, με υπερψήφιση της συμφωνίας. Αλλες φωνές, που επίσης λαμβάνονται υπόψη από τον Τσίπρα, όπως ο πρώην υπουργός Αμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης, κινούνταν στην αντίπερα όχθη, εκτιμώντας ότι η τμηματική συμφωνία θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που θα λύσει. Κάπως έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ αμφιταλαντευόταν, για να καταλήξει σε μια στάση στη Βουλή που μάλλον «βραχυκύκλωσε» και τους δικούς του. Η απόφαση να υπερψηφίσει τη συμφωνία με την Ιταλία αλλά να κρατήσει αποστάσεις από την ΑΟΖ με την Αίγυπτο όχι μόνο φάνηκε ως μεσοβέζικη, υπαγορευμένη και από την ανάγκη να τηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες, αλλά πρόσθεσε ένα ακόμη στον «ακήρυκτο πόλεμο» με το Κίνημα Αλλαγής, που τράβηξε νέες διαχωριστικές γραμμές. Η Χαριλάου Τρικούπη διατύπωσε τις δικές της ενστάσεις και επιφυλάξεις για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά υπερψήφισε στη λογική ότι υπάρχει υπέρτερο εθνικό συμφέρον για το οποίο απαιτείται αρραγές μέτωπο. Η Κουμουνδούρου βρέθηκε να απολογείται ότι δεν κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.