«Αγαπώ την παράδοση της γλώσσας που γεννά νέες λέξεις»

Ο «Ταμιευτήρας 13» θα μπορούσε να είναι το βιβλίο μυστηρίου που έμαθαν οι αναγνώστες από στόμα σε στόμα το καλοκαίρι που τελειώνει ημερολογιακά. Θα μπορούσε, εάν η εξαφάνιση της Ρεμπέκα Σο δεν εξαντλούνταν ως εύρημα στην πρώτη παράγραφο του μυθιστορήματος (όσοι το διάβασαν ή θα το διαβάσουν θα αντιληφθούν ότι δεν πρόκειται για spoiler). Σε έναν διαρκή αγώνα να διατηρήσει τον ρυθμό ανάμεσα στις μεθοδικά επιλεγμένες λέξεις – τον ίδιο που δίνει με αξιώσεις ο έλληνας μεταφραστής Αλέξης Καλοφωλιάς – ο 44χρονος Τζον ΜακΓκρέγκορ στρέφει αλλού τους μηχανισμούς του σασπένς: στη συνέχιση της ζωής, τόσο στη μικρή κοινότητα των ανθρώπων, όσο και στον φυσικό κόσμο που την περιβάλλει. «Τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από τη ζέστη και ό,τι έπρεπε να κινηθεί κινιόταν αργά. Στα κοινοτικά περιβόλια τα παρτέρια ξεχείλιζαν από φασόλια και κολοκυθάκια, τα φυτά έπνιγαν τα μονοπάτια. Οι μέλισσες τρέκλιζαν χορτάτες ανάμεσα στα λουλούδια και οι γυμνοσάλιαγκες είχαν στήσει τσιμπούσι. Τα πρώτα αρνάκια ήταν έτοιμα για πώληση και τα αγόρια των Τζάκσον είχαν πολλή δουλειά…». Η εξαφάνιση της κοπέλας είναι γεγονός, όπως και το πέρασμα του χρόνου που αργά ή γρήγορα σαρώνει τις αντιστάσεις χαρακτήρων, διαθέσεων και ηθών. Τη διάσταση αυτή αναδεικνύει και ο Τζορτζ Σόντερς στη συζήτηση που έχει με τον ΜακΓκρέγκορ στο ένθετο φυλλάδιο, που προσφέρεται μαζί με το βιβλίο, το οποίο ήταν υποψήφιο στη μακρά λίστα του Μπούκερ το 2017 και διακρίθηκε με το Costa Award. Από τις εκδόσεις Αγρα κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του «Αν δεν μιλάμε για τα σπουδαία πράγματα» (2008) και «Τόσοι και τόσοι τρόποι για να γίνει μια αρχή» (2008), αμφότερα σε μετάφραση της Αθηνάς Δημητριάδου.