Η χαμένη ευκαιρία του ΑΚΕΛ

Είναι κοινός τόπος για τους ερευνητές ότι η σύγχρονη κυπριακή ιστορία δεν έχει μελετηθεί στο επίπεδο που της αξίζει. Η αδυναμία της ελληνικής ιστοριογραφικής παραγωγής να την εντάξει στον κύκλο των ενδιαφερόντων της – για μια σειρά λόγων – και τελικά η σχηματική έως και τελείως αποστασιοποιημένη εξέτασή της είναι γεγονός. Ακόμα και οι κομβικής σημασίας για τη συγκρότηση της σύγχρονης Κύπρου Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου μπήκαν μόλις πρόσφατα στο μικροσκόπιο της ενδελεχούς ιστορικής μελέτης, ακόμα και μέσα από τεκμήρια που ήταν γνωστά. Τα βιβλία μάλιστα που τις εξέτασαν έφτασαν σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα ως προς τα αίτια, τα αποτελέσματα και τους δρώντες («Β», Ιούνιος 2019, βιβλιοκρισία του γράφοντος για τα «Σεφέρης – Αβέρωφ: Η ρήξη» του Γιώργου Γεωργή, εκδ. Καστανιώτης και «Ο διάλογος Γιώργου Σεφέρη – Ευάγγελου Αβέρωφ» του Ευάνθη Χατζηβασιλείου, εκδ. Πατάκη). Παράλληλα στην ίδια γραμμή κινείται και η έρευνα της κυπριακής ιστοριογραφίας – με κάποιες εξαιρέσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για μια απλή υπόθεση, κυρίως επειδή η ιστορική εξέλιξη είναι ακόμα ζωντανή. Η ιστορική πραγματικότητα στην Κύπρο διαμορφώνεται ακόμη και είναι δύσκολο να εξεταστεί με την απαραίτητη απόσταση και «αντικειμενικότητα». Η διαμόρφωση, εξάλλου, της σύγχρονης Κύπρου εντάσσεται στο μεταποικιακό πλαίσιο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ εκείνη της σύγχρονης Ελλάδας στην εθνοσυγκρότηση του 19ου αιώνα. Ισως αυτή η διαφορετική φάση προκάλεσε συχνά προβλήματα και ασυνεννοησίες, ακόμα και στην ελληνοκυπριακή πλευρά.