Τα άλλα ακροαστικά

Πρώτα πως ο Κοραής ήταν ιατροφιλόσοφος και ύστερα, παιδί, πληροφορήθηκα πως, έως περίπου το τέλος του 19ου αιώνα, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών υπήρχε η Σχολή των Ιατροφιλοσόφων. Νομίζω, μάλιστα, πως ο χωρισμός που ισχύει μέχρι σήμερα των Ιατρικών από τις Φιλοσοφικές – Φιλολογικές Σχολές πρέπει να έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα που εμφανίστηκαν η Ψυχολογία και η Ψυχιατρική. Για πολλά χρόνια το πανεπιστημιακό κατεστημένο δεν αναγνώριζε την Ψυχολογία ως επιστήμη, γιατί δεν μπορούσε να ορίσει ποιο είναι το αντικείμενό της διακριτά και με ποια μέθοδο το προσεγγίζει. Αφήστε που η Ψυχιατρική έδωσε αγώνα αιώνα για να της αναγνωριστεί το δικαίωμα να είναι ξεχωριστή μελέτη ενός απροσδιόριστου (;) αντικειμένου και μιας μεθόδου που στηρίζεται στην εξομολόγηση! Αφού πέρασε από μεθόδους ύπνωσης, βρήκε συμβιβασμό με την ιστορική Ιατρική, την Ιπποκράτεια, στην παροχή φαρμάκων. Και η ύπαρξη και η ίαση μέσω φαρμάκων, άρα η αντίληψη πως τα ψυχικά νοσήματα έχουν υλική βάση, οδήγησε σε μια ευαίσθητη ισορροπία τη συνύπαρξη της κλασικής Ιατρικής με την Ψυχολογία και την Ψυχανάλυση. Οταν διαβάζουμε πως ο μεγάλος λόγιος των νεότερων χρόνων, ο Αδαμάντιος Κοραής, ήταν ιατροφιλόσοφος, δηλαδή ένας επιστήμονας που βλέπει να έχουν κοινή αφετηρία ένας καρδιακός παλμός, ένας πονοκέφαλος και ένας δεκαπεντασύλλαβος και η ανάγκη να διατυπωθεί μια ιδέα με ρυθμό, η σκέψη μας πάει στην ίδια τη λέξη «ρυθμός», από το ρήμα «ρέω», που αφορά και στο στηθοσκόπιο και στο θερμόμετρο και, συνάμα, στον μετρονόμο πάνω στο πιάνο.