Δεν είναι μόνο οι γραφικές καρικατούρες των σόσιαλ μίντια. Ούτε μόνο ο Μπαλάφας, ο Κραουνάκης, ο Λέκκας, ο Θαλασσινός και κάποιοι άλλοι – κυρίως του έντεχνου. Οι θεωρίες συνωμοσίας, όπως συνηθίσαμε να λέμε το λάβαρο της μπουρδολογίας απέναντι στην τεκμηρίωση της επιστήμης, την αντιπαράθεση της υποκειμενικής γνώμης με την αντικειμενική γνώση, είναι πλέον ένα γενικευμένο φαινόμενο. Ναι, σίγουρα, δεν είναι μόνο ελληνικό. Μοιάζει περισσότερο με ένα πλοκάμι εγωκεντρικής φαντασιοπληξίας που μπορεί να ενώνει τον διανοούμενο Αγκαμπεν με τον playboy Μπριατόρε και τον άτεγκτο Παπακωνσταντίνου (αυτόν της «Μοσχαροκεφαλής» εννοώ). Εμένα, ωστόσο, με ενδιαφέρει τι γίνεται στη χώρα μου. Από πού προέκυψε αυτή η βεβαιότητα της άγνοιας που προσβάλλει όλο και περισσότερους; Πού βρίσκεται η άκρη της «κόκκινης κλωστής δεμένης στην ανέμη τυλιγμένης» που δίνει κλώτσους στην πραγματικότητα χάριν του παραμυθιού (ή της προσωπικής παραμύθας του κάθε «ποιητή του κάρου»;).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή