Συμβαίνει, πιο συχνά απ’ ό,τι πρέπει, οι μαθητές της Γ’ Λυκείου να πέσουν σε χρονιές πειραματισμών με νέα και παλιά συστήματα. Φέτος, οι υποψήφιοι των Πανελλαδικών είχαν να αντιμετωπίσουν και τον κορωνοϊό. Πέρασαν ένα σημαντικό διάστημα προετοιμασίας κλεισμένοι στο σπίτι, ζώντας τις πρωτόγνωρες συνθήκες ενός λοκντάουν. Αν η βαθμολογία τους τελικά τούς εξασφάλισε τη Σχολή που ήθελαν, όλα πήγαν καλά. Γι’ αυτούς όμως που δεν τα κατάφεραν, θα ήταν κρίμα να πιστέψουν ότι η ζωή τους ολόκληρη καθορίζεται από αυτή την επίδοση. Τι κάνουμε μετά; Αυτό έχει σημασία. Αυτό ήταν κι ένα από τα μαθήματα των τελευταίων μηνών: το μόνο που χρειάστηκε για να περάσει ο Covid-19 στους ανθρώπους ήταν ένα τυχαίο γεγονός, μια μολυσμένη νυχτερίδα που βρέθηκε στον λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή. Το θέμα είναι πώς προστατεύουμε ο ένας τον άλλον.

Ο πρώτος που πρέπει να δώσει το παράδειγμα, να συμπεριφερθεί δηλαδή στις Πανελλαδικές όχι ως συναισθηματικό σημείο καμπής αλλά ως μέτρο εισαγωγής στην επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης, είναι το κράτος. Η επαναφορά της βάσης του 10 είναι μονόδρομος, τουλάχιστον για όσο οι εξετάσεις συνεχίζουν να είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο κάποιος μπορεί να μπει σε πανεπιστήμιο. Τα νούμερα και τα ποσοστά των επιτυχόντων καμιά φορά κρύβουν την αλήθεια: φέτος σε Σχολή Φυσικής η βάση έπεσε στα 5.800 μόρια, σε Σχολή Μαθηματικών στα 3.125 μόρια και σε Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων μόλις στα 616. Υπήρξαν μαθητές που δεν είχαν μια στραβή μέρα ή μια στραβή χρονιά, αλλά δεν έκαναν καν την υποτυπώδη προσπάθεια. Κι όμως, ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα περιμένει να τους υποδεχτεί τον Σεπτέμβριο. Μια Σχολή στην οποία, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα πατήσουν ποτέ το πόδι τους.

Πρώτα το κράτος και έπειτα οι γονείς: οι επιτυχίες των παιδιών σας είναι δικές τους. Σίγουρα, είναι πιο σημαντικές όταν είναι πραγματικές.