Φέτος οι διακοπές, που λέμε, αυτή η παγκόσμια πλέον μικροαστική υστερία, ήταν μικρές, όμορφες, αναπόφευκτα λίγες. Αλλά καλύτερα έτσι, παρά να ζούσαμε πάλι αυτή την ετήσια, οικουμενική ψύχωση μιας με το στανιό υποτιθέμενης ευτυχίας: λεφούσια, στριμωξίδι της ξαπλώστρας, αβάσταχτα μπιτς μπαρ. Και βέβαια με την ανυπόφορη, ίδια, συνήθως λάτιν, ή με αδιάκοπα μπιτ μουσική που θέλει να σε διασκεδάσει με το ζόρι δίπλα στην αμμουδιά όπου δεν μπορείς να ακούσεις ούτε καν Μότσαρτ – προτιμάς τον ήσυχο φλοίσβο της θάλασσας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή