Πήρε μαζί του «κάποιον λυγμό και μια ευχή»

Ο Γιάννης Πουλόπουλος, κατά τη γνώμη μου, υπήρξε ένας σπουδαίος τραγουδιστής, με ιδιαίτερα φωνητικά προσόντα. Υστερούσε βέβαια έναντι του Γιώργου Νταλάρα, του Γρηγόρη Μπιθικώτση ή του Γιάννη Πάριου. Είχε όμως μία ιδιάζουσα φωνή, ρομαντική και ευαίσθητη, που του επέτρεπε να τραγουδάει με έναν δικό του τρόπο τα λαϊκά τραγούδια. Οχι εκείνα τα λαϊκά που τραγουδούσε ο Στέλιος Καζαντζίδης, αλλά ειδικά κομμάτια. Διέθετε ένα κράμα μεταξύ Γιάννη Πάριου και Γιώργου Νταλάρα, με ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα. Ο Καζαντζίδης, για παράδειγμα, ήταν η απόλυτη φωνή του λαϊκού τραγουδιού, οπότε δεν μπορεί να μπει σε αυτή την κατηγορία. Επίσης οι άλλοι ερμηνευτές, τους οποίους προανέφερα, διέθεταν φωνές που ήταν πιο αρρενωπές, πιο λαϊκές και από πλευράς μεγέθους πιο στιβαρές. Ηταν βεβαίως και τέτοιες οι κοινωνικές συνθήκες που απαιτούσαν αυτή τη δύναμη στη χροιά των τραγουδιστών. Ο Γιάννης Πουλόπουλος δεν ήταν η συνισταμένη των λαϊκών φωνών, ούτε, κατά τη γνώμη μου, ήταν κάτι που τον απασχόλησε. Αλλωστε η φωνή του, που είχε τρυφερότητα την οποία δεν την είχαν άλλοι, μεγάλοι και σπουδαίοι ερμηνευτές, σαν τον Μπιθικώτση, όπως είπαμε, ή τον Στέλιο Καζαντζίδη. Εισήγαγε με τον τρόπο που τραγουδούσε έναν ρομαντισμό. Διέθετε μία εφηβικότητα και αυτό ήταν το προσόν του, το στοιχείο εκείνο που κατάφερνε να τον κάνει να διαφέρει από τους άλλους.