«Επιστροφή στην κανονικότητα». Το λέγαμε πριν από έναν χρόνο περίπου και μάλλον το λέγαμε για να το πιστέψουμε κι όχι γιατί το πιστεύαμε. Από όλες τις διακηρύξεις που κατά καιρούς έχουμε ακούσει η «κανονικότητα» έμοιαζε στόχος εφικτός: δεν έχει την πολιτική βαρύτητα και τη δυσκολία της «αλλαγής», δεν κουβαλά την ανάγκη μιας «κάθαρσης» που οδηγεί σε διχαστικές λογικές, δεν εμπεριέχει τη δυσκολία του «εκσυγχρονισμού», δεν είναι «καν μια δέσμευση που έγινε πράξη». Ενα καλοκαίρι πριν η «κανονικότητα» είχε περιεχόμενο απλούστατο: ήταν η επιστροφή στη λογική των απλών λύσεων, το τέλος των υπερβολών, η ήρεμη και προγραμματισμένη διακυβέρνηση. Σήμερα η κανονικότητα μοιάζει να είναι απλά η νέα ουτοπία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή