Στην ιστορία της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης (τουλάχιστον όσον αφορά στη σύγχρονη εκδοχή της μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70) τρεις ήταν οι κύριες προσεγγίσεις που φαίνεται να υιοθετούν οι διαμορφωτές αποφάσεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής καθώς και οι δημοσιολογούντες περί την εξωτερική πολιτική. Η πρώτη έχει επιτυχημένα ονομαστεί «πολιτική της ακινησίας», η δεύτερη θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική της κινητικότητας και της ανάληψης πρωτοβουλιών» και η τρίτη «πολιτική της θυμικής υπερκινητικότητας». Βεβαίως υποστηρικτές και των τριών προσεγγίσεων αντιμετώπισης της Τουρκίας εντοπίζονται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και μάλιστα τόσο εντός όσο και εκτός του «δημοκρατικού τόξου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή