«Η μουσική του είναι μια διονυσιακή αναγέννηση της ευρωπαϊκής κουλτούρας, κόντρα στον απολλώνιο ρασιοναλισμό της παρακμής». Ετσι αποτιμούσε τη δημιουργία του Ρίχαρντ Βάγκνερ στη «Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) ο τότε φίλος του και αργότερα εχθρός του Φρίντριχ Νίτσε. Τους λόγους που απέρριψε το μουσικό του ίνδαλμα τους εξήγησε στο «Νίτσε εναντίον Βάγκνερ» (1894). Ισως να έβρισκε μερικά ακόμη πατήματα αν ζούσε λίγα χρόνια ακόμη και έβλεπε τη μουσική του Ρίχαρντ Βάγκνερ να γίνεται ένας ακόμη πρωταγωνιστής στην ταινία που αποθέωσε την Κου Κλουξ Κλαν το 1915.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή