Τι καλοκαίρι ήταν κι αυτό

Μέσα Αυγούστου και στα Κύθηρα φυσάει δυνατός βοριάς, «ό,τι πρέπει για το Σπαραγαρίο», όπως έλεγαν οι ντόπιοι, «αλλού θα βρεις φουρτούνες, εκεί λάδι η θάλασσα». Λίγοι εκμεταλλεύονται το μυστικό και καταρριχώνται στην κρυμμένη ανάμεσα σε δύο βραχώδεις πλαγιές παραλία: τέσσερις – πέντε σκόρπιες παρέες στο βότσαλο και μερικά σκάφη δεμένα αρόδο. Ανάμεσά τους, σαφώς απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα, ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού. Ηταν να μη γίνει το πρώτο σχόλιο και ξαφνικά στις συζητήσεις των παραθεριστών παύουν να υπάρχουν τα σχέδια για το βράδυ στο νησί, το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, το μεσημεριανό φαγητό στον Μυλοπόταμο ή στον Αβλέμονα. «Το ‘δες το πολεμικό μας; Αραξε ή κινείται;», «τι είπε πάλι ο Ερντογάν και βγήκαμε στα ανοιχτά;», «αν έρθουν κι άλλα να τα μαζεύουμε σιγά-σιγά;», «ρε σεις λέτε να πάμε σε πόλεμο τελικά;». Ακούγονται και πιο… αφοριστικά σχόλια, τύπου «και αν πάμε, αυτό το σάπιο θα μας σώσει;» καθώς και πολλές – μα πολλές – ανακρίβειες και υπερβολές.