Ασώματο θέατρο

Ανάμεσα στα τόσα ποικίλα προβλήματα που μας φόρτωσε ο κορωνοϊός, κοινωνικά, οικονομικά, επικοινωνιακά, εκπαιδευτικά, μας υποχρέωσε να αποφύγουμε και κάθε επαφή με την κατ’ εξοχήν κοινωνική τέχνη, όπου απαιτείται προσωπική παρουσία, και μάλιστα μαζική: το θέατρο. Ισως και ο χορός. Η μουσική, η λογοτεχνία, τα εικαστικά είχαν πάντα την ευκαιρία, με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας με το κοινό, να περάσουν μέσα από τα μαζικά μέσα ή τον Τύπο. Ακόμη και το θέατρο, όταν η Πολιτεία κατά καιρούς το θυμόταν, έβρισκε μια θέση στην τηλεόραση. Εχουμε, βέβαια, χρόνια να δούμε εβδομαδιαίες θεατρικές εκπομπές με έργα του αρχαίου, ευρωπαϊκού και νεοελληνικού δραματολογίου. Δεν αναφέρομαι σε κάποιες εκπομπές με ρεπορτάζ και συνεντεύξεις για την τρέχουσα θεατρική περίοδο κάθε φορά. Από την άλλη, η ιδιωτική τηλεόραση φοβάμαι πως μάλλον μισεί το θέατρο ή το αγνοεί η κουλτούρα της, αφού δεν βρέθηκε ένας τηλεοπτικός σταθμός πανελλήνιας αναφοράς να προβάλει εξαίσιες σειρές με σαιξπηρικά έργα ή έργα της αμερικάνικης ακμής (από Μίλερ έως Αλμπι). Αφήνω τις έξοχες παραγωγές του BBC, με έργα της ένδοξης μεταπολεμικής θεατρικής έξαρσης του βρετανικού και του ιρλανδικού θεάτρου (από τον Οσμπορν ως τον νομπελίστα Πίντερ).