Με το βλέμμα στο παρόν και στο μέλλον

Στην Αριστερά ακόμα και στην ευρωκομμουνιστική ή και ανανεωτική Αριστερά των πρώτων χρόνων της απόσχισής της από την κομμουνιστική παράδοση σχημάτιζε κανείς την εντύπωση ότι ελάχιστες έως ανύπαρκτες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο Ρεπουμπλικανικό και στο Δημοκρατικό Κόμμα στην Αμερική ή ακόμα χειρότερα ανάμεσα στην ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία και στη σοσιαλδημοκρατία. Το συντηρητικό κατεστημένο πολιτικό και οικονομικό διαχειριζόταν την πολιτική εξουσία προσφέροντας δύο επιλογές που στην πραγματικότητα ήταν οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Απέναντί τους μόνον η Αριστερά αποτελούσε την πραγματική εναλλακτική πολιτική λύση, μια Αριστερά που παρέμενε αμόλυντη στο περιθώριο των  εξελίξεων, καβάτζα στην αγανάκτηση των πολιτών για τις κοινωνικές αδικίες. Οι εξελίξεις – με κορυφαία την ανάδειξη του Τραμπ στην προεδρία της Αμερικής – διέψευδαν με τον πιο προφανή τρόπο το στερεότυπο αυτό που στην ελληνική εκδοχή του έμεινε γνωστό με το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» που είχε μεν δεχθεί σφοδρή κριτική αλλά η επιρροή του παρέμενε ισχυρή.   Τον απόηχο της αντίληψης αυτής το ζήσαμε τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Βοηθούσε βέβαια πολλές φορές και το ΠΑΣΟΚ αλλά στην πραγματικότητα ακόμα και η ανανεωτική Αριστερά δεν μπορούσε να εκτιμήσει το μέγεθος της αλλαγής που γινόταν στη χώρα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αν μελετήσει κανείς τις αλλαγές συνολικά και εκ των υστέρων θα διαπιστώσει ότι επρόκειτο για ένα σαφή και δυναμικό βηματισμό για τον προοδευτικό μετασχηματισμό της χώρας. Οι προοδευτικοί και αριστεροί πολίτες με κάποιο τρόπο το βίωναν και έδιναν την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ, κάτι που για την Αριστερά ήταν κλοπή. Δεν θέλω να υποτιμήσω τη διαφθορά, τον λαϊκισμό και τον εθνολαϊκισμό που αναπτύχθηκε τα χρόνια είτε της αντιπολίτευσής του είτε της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Τα παρέλαβαν από τη Δεξιά, τα έθρεψαν δεόντως και τα άφησαν παρακαταθήκη στο πολιτικό σύστημα. Η δομική δυσπιστία ωστόσο της επίσημης Αριστεράς απέναντι στο σοσιαλιστικό κόμμα εδραζόταν πιστεύω στις γενικότερες αντιλήψεις της για τη σοσιαλδημοκρατία. Και άλλαξαν τα πράγματα. Δεν θέλω να αναφερθώ στις αιτίες των αλλαγών. Το αποτέλεσμα συνοπτικά και επιγραμματικά ήταν ότι στην Αριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, επενδύθηκαν σταδιακά από το 2012 οι ελπίδες των προοδευτικών πολιτών της χώρας αυτής. Το 2015 τον έφεραν στην εξουσία και σε διπλές εκλογές επιβεβαίωσαν την εμπιστοσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την ήττα του το 2019, ήττα διότι επέστρεψε η ΝΔ στη διακυβέρνηση της χώρας μετά από 4 και πλέον χρόνια διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται από τους πολίτες να μετασχηματιστεί για να διατυπώσει την εναλλακτική προοδευτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας και να εκφράσει όλο τον προοδευτικό κόσμο ορίζοντας με σαφήνεια τις διαχωριστικές γραμμές από τη Δεξιά.  Καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων και της κοινωνικής αδικίας, αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, δημοκρατικό εκκοσμικευμένο κράτος, ανοικτή και αποτελεσματική για την επίλυση των διαφορών μας με τους Αλλους εξωτερική πολιτική, αναπτυξιακή πολιτική με τους πολίτες εντός. Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές. Αρκεί να είναι σαφή και το κυριότερο να καθορίζουν την αντιπολίτευση που κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αναιρούνται πλήρως από μια αντιπολίτευση που δηλώνει ΠΑΡΩΝ ή βαράει μια στο καρφί και μια στο πέταλο.