Δεν ξέρω τι να πω για τις Μυκήνες. Ονομα ασήκωτο, φορτωμένο βαρύ χρυσό και μαύρο αίμα. Την πρώτη φορά που ανέβηκα τα σκαλοπάτια του Αγαμέμνονα, ήταν στην «πενταήμερη». Μας είπανε εκεί οι καθηγητές τα μύρια όσα. Ολα τα κατάλαβα, τίποτα δεν ένιωσα. Να μην το πω; Μετά ένα χρόνο ξαναπήγα με παρέα σε στυλ περιηγητές, αλλά μ’ έπιασε το άνθος της ελαίας και το περδικάκι μου έκανε τα μάτια κρέας. Τέτοιο κόκκινο το μάτι, ούτε το πιο φρέσκο το rib eye. Την τύφλα μου δεν έβλεπα. Ο αόμματος. Τι να σας πω, ο Οιδίπους στο στόμα των Ατρειδών. Τρέχαμε στο Αργος για διημερεύον. Επρεπε να ξαναγυρίσω για μια ακόμη φορά στον τόπο του εγκλήματος, ανέβαινα τον λόφο, κι εκεί όπως γλίστρησα, κάνω να πιαστώ σε μια πέτρα απ’ το τείχος κι αισθάνομαι, λέω. Να. Αγγίζω εκεί που άγγιζαν κι εκείνοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή