Επτά χρόνια είναι πολλά: τόσα κλείνουν σε λίγες ημέρες από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, που συγκλόνισε την Ελλάδα. Πεντέμισι χρόνια, όμως, είναι επίσης πολλά. Τόσα θα χρειαστεί το ελληνικό δικαστικό σύστημα για να κρίνει αν την ευθύνη για τη δολοφονία αυτή φέρει συνολικά η Χρυσή Αυγή, που έδρασε ως εγκληματική οργάνωση, ή κάποια μεμονωμένα μέλη της.

Τα χρόνια αυτά ήταν βασανιστικά και μαρτυρικά, όπως αναφέρει σε δήλωσή της η οικογένεια του θύματος, που υπενθυμίζει ότι δέχθηκε ύβρεις και απειλές από την πλευρά των κατηγορουμένων, αναμετρήθηκε κατά πρόσωπο με το τέρας του ναζισμού και στάθηκε όρθια. Κι αν αυτό το μαρτύριο φτάνει στο τέλος του στις 7 Οκτωβρίου, οπότε θα ανακοινωθεί η απόφαση, η τόσο μεγάλη διάρκεια της δίκης πρέπει να προβληματίσει τους υπευθύνους.

Η βραδύτητα στην απονομή δικαιοσύνης δεν παρατηρείται μόνο στις πολύκροτες δίκες, όπως αυτή της Χρυσής Αυγής. Αποτελεί μια θλιβερή καθημερινότητα και στα πρωτοδικεία, τα εφετεία, τα πολιτικά και τα ποινικά δικαστήρια. Η Ελλάδα έχει ένα από τα πιο αργά δικαστικά συστήματα στον κόσμο και έχει καταδικαστεί επανειλημμένα για τον λόγο αυτόν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς οι καθυστερήσεις οδηγούν συχνά σε παραγραφή αδικημάτων, αποφυλάκιση υποδίκων ή καταβολή υπέρμετρων αποζημιώσεων. Στην πραγματικότητα παραβιάζεται το θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών για «δίκαιη δίκη».

Χρειάζονται λοιπόν επειγόντως μέτρα. Η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός του δικαστικού συστήματος δεν μπορεί να περιμένουν άλλο.