Ο τελευταίος των γιγαντοαφισών

^«Ο Δημητρίου, επιζήσας της γερμανικής κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση για όσο αντέξει. Και αυτό διότι για εκείνον είναι τέχνη ό,τι βγαίνει από την καρδιά. Για περισσότερα από 65 χρόνια ο μικροσκοπικός με τον μπερέ καλλιτέχνης σχεδιάζει μεγάλα ονόματα». Ετσι είχε προσεγγίσει τη ζωή και την τέχνη του Βασίλη Δημητρίου, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Φυσικά δεν ήταν το μοναδικό ξένο Μέσο που ασχολήθηκε με τον τελευταίο   Ελληνα που φιλοτεχνούσε τα πόστερ των κινηματογραφικών ταινιών. Οι «New York Times» είχαν γράψει: «Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητοδρόμων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας αριθμός ανθρώπων όπως ο κ. Δημητρίου διατηρεί την παράδοση». Τους τελευταίους μήνες ο Βασίλης Δημητρίου είχε σταματήσει να δημιουργεί γιγαντοαφίσες γιατί είχε καταβληθεί από την ασθένεια του πάρκινσον. Συνέχιζε όμως να ζωγραφίζει αλλά χωρίς να ασχολείται με την αγαπημένη του τέχνη. Και να πώς την προσέγγιζε: «Αυτούς που αγαπώ τους ζωγραφίζω καλά. Εκείνους που δεν αγαπώ δεν τους ζωγραφίζω καλά. Για παράδειγμα, έχω ζωγραφίσει τον Κλιντ Ιστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τα μάτια μου, μπορώ να τον ζωγραφίσω». Ο Βασίλης Δημητρίου δεν είχε γνωρίσει ποτέ κανέναν σταρ από κοντά. Είχε όμως την ικανότητα να τους ζωντανεύει με έναν πολύ δικό του και ξεχωριστό τρόπο στις μεγάλες αφίσες που έφτιαχνε για τα σινεμά. Εκεί όπου η απουσία του θα είναι έντονη.