Γράμμα στην κυρία που ποδοπατούσε μάσκες

Μπορεί η προστασία της δημόσιας υγείας να αποτελεί αντικείμενο προσωπικών απόψεων, γούστου ή προτιμήσεων; Διότι αν ως κοινωνία συμφωνήσουμε ότι η απάντηση είναι αρνητική, τότε το έργο που παρακολουθούμε να παίζεται μπροστά στα μάτια μας πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να κατεβάσει αυλαία. Είναι γνωστό ότι τα ελληνικά media φημίζονται για την αν όχι διαφήμιση, αλλά σε κάθε περίπτωση παροιμιώδη ανοχή που επιδεικνύουν σε ανορθολογικές, ενίοτε δε ψεκασμένες απόψεις. Στο πρόσφατο παρελθόν στα πάνελ φιλοξενούνταν πρόσωπα που διαφήμιζαν τις θεραπευτικές ιδιότητες της φραπελιάς σε σοβαρότατες ασθένειες, ενώ ακόμα πιο πρόσφατα στήνονταν συζητήσεις με εκπροσώπους του αντιεμβολιαστικού κινήματος, οι οποίοι αντιμετωπίζονταν από τους παρουσιαστές σαν να έλεγαν κάτι λογικό, που απλά αποτελούσε «διαφορετική άποψη». Από τη στιγμή όμως που την πόρτα μας χτύπησε ένας θανατηφόρος ιός, θα πρέπει ως κοινωνία να συζητήσουμε σοβαρά. Ακόμα κι αν χρειαστεί να ειπωθούν πράγματα που θα ακουστούν δυσάρεστα. Ακόμα κι αν κάποιοι τσαντιστούν ή προσβληθούν. Δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούμε αμέτοχοι την καταβαράθρωση της λογικής. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε «χαριτωμένο σόου» άτομα που ποδοπατούν αυτάρεσκα μάσκες στο Σύνταγμα και φωνάζουν «όχι στην υποδούλωση των παιδιών μας». Δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζονται στα δελτία ως «διαφορετική άποψη» δηλώσεις ατόμων που λένε «ο κορωνοϊός είναι μια συνωμοσία, δεν υπάρχουν θάνατοι, εγώ δεν ξέρω κανέναν να νόσησε και γι’ αυτό δεν θα βάλω μάσκα». Οι δημοσιογράφοι πλήρωσαν ακριβά τη στάση τους όταν η χώρα αντιμετώπιζε τη χειρότερη οικονομική κρίση στη μεταπολεμική ιστορία της.