«Κάτσε καλά… υπουργέ μου»!

Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου οι φωνές των μαθητών, εκεί λίγο πριν από την αυγή της χιλιετίας. Αλλά δεν επρόκειτο για μελωδία. Ηταν εξέγερση. Το «κάτσε καλά Γεράσιμε» έμοιαζε με λεκτικό κύμα αγανάκτησης ένεκα της ολότελα αμφιλεγόμενης μεταρρύθμισης του Γεράσιμου Αρσένη. Κι ο τότε υπουργός, έμεινε στη θύμηση αρκετών, όχι ως ο Τσάρος της Οικονομίας, αλλά για εκείνο το στιχάκι που σκαρφίστηκαν τα ποτάμια των μαθητών που πλημμύρισαν τους δρόμους στις διαδηλώσεις. Οπως και ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, αρχές του ’90 σημάδεψε μια εποχή με το πολυνομοσχέδιό του που γέννησε καταλήψεις. Τη δε Αννα Διαμαντοπούλου, πολλοί την προσπερνούν για τα πεπραγμένα της ως επιτρόπου και την ταυτίζουν με τον νόμο για τα ΑΕΙ. Τελικά, γιατί όλοι τα βάζουν με τους (εκάστοτε) υπουργούς Παιδείας; Και γιατί αυτοί πασχίζουν να αφήσουν το στίγμα τους μέσω ενός πλάνου που του φοράνε φωτοστέφανο καινοτομίας; Απλό. Η παιδεία (και δη η δημόσια) αποτελεί κοινωνικό αγαθό. Ενδιαφέρει όλες τις οικογένειες. Τους γονείς που θέλουν να συντριβεί η παραπαιδεία και να μη γονατίσουν οικονομικά προκειμένου να βάλουν το βλαστάρι τους στο Πανεπιστήμιο. Τους μαθητές που επιθυμούν να σπουδάσουν και να πάρουν ένα «δυνατό χαρτί». Τους φοιτητές που προσμένουν υψηλό επίπεδο. Στον αντίποδα, υπάρχουν αγκάθια. Η αιώνια φοίτηση, η βάση του 10, οι σχολές με την καταβαράθρωση των βάσεων, το σύστημα που μπάζει από παντού, ο κλοιός από τα ιδιωτικά που θέλουν κομμάτι της πίτας. Οι υπουργοί έχουν μπροστά τους ένα στοίχημα. Ας αποσυρθούν οι αποτυχημένες στρατιές της παλιάς γενιάς και αγκυλωμένης σκέψης. Να ανοίξουμε σχολεία με πόρτες διάπλατες στη γνώση, με αυλές χαράς και κήπους δικαιοσύνης.