Ποια ήταν η στιγμή που η ελληνική κοινωνία κατάλαβε ότι το ακροδεξιό της πρόβλημα ήταν σοβαρό; Δεν ήταν το 2009, όταν οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» του Αγίου Παντελεήμονα αναλάμβαναν να στήσουν τις πρώτες ομάδες περιφρούρησης για τη φύλαξη της γειτονιάς από τους μετανάστες. Δεν ήταν στις δημοτικές εκλογές του 2010, όταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος εξελέγη για πρώτη φορά στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Δεν ήταν το καλοκαίρι του 2011, όταν η πάνω πλατεία αναμειγνυόταν με την κάτω, φορούσε χλαμύδες, μούντζωνε τη Βουλή και έβριζε τη Δημοκρατία – ούτε τον Μάιο του 2012, όταν για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση ένα νεοναζιστικό κόμμα μπήκε στη Βουλή. Δεν ήταν όταν ο Ηλίας Κασιδιάρης χτύπησε τη Λιάνα Κανέλλη σε ζωντανή μετάδοση. Για να ξυπνήσουμε χρειάστηκε ένας φόνος: ο θάνατος του Παύλου Φύσσα από το χέρι του Γιώργου Ρουπακιά λειτούργησε αφυπνιστικά και άρχισε να ξεδιπλώνει το κουβάρι της αποκάλυψης μιας εγκληματικής δράσης που έφτανε πιο βαθιά απ’ όσο φαινόταν με την πρώτη ματιά. Επτά χρόνια μετά, στις 7 Οκτωβρίου, έρχεται επιτέλους η ώρα της απόφασης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή